Alby (łac. vestis alba – biała szata, znane także jako camisia – koszula lub tunica talaris – suknia po kostki) stanowią podstawowy element kapłańskiego stroju liturgicznego. Tę długą, białą szatę noszą nie tylko wszyscy duchowni, ale także usługujący wszystkich stopni podczas liturgii w kościele rzymskokatolickim, a także w wielu kościołach protestanckich. Alba ma także swój odpowiednik w kościele prawosławnym – jest nim sticharion.
Alba wywodzi się od starożytnej tuniki. Jest to długa suknia sięgająca u góry po samą szyję, a w spodzie aż do kostek, wyposażona w długie i szerokie rękawy. Początkowo szyto ją wyłącznie z lnu, obecnie także z innych materiałów wysokiej jakości. W pierwszych latach istnienia Kościoła strój ten był noszony zarówno przez duchownych, jak i świeckich. Jednakże, jeśli wierzyć świadectwu św. Hieronima, już wtedy wersja duchowna różniła się od świeckiej, ponieważ mniej przylegała do ciała.
Alby kapłańskie nie powinny być zbyt bogato zdobione. Niekiedy na zakończeniach rękawów i u spodu stosuje się drobne wzory, haft lub koronkę, jednakże nie powinny one przesłaniać bieli płótna. Tutaj tkwi główna różnica pomiędzy albą a wyżej wspomnianym prawosławnym sticharionem, ponieważ ten drugi jest bogato zdobiony, a jego wygląd znacząco różni się w zależności od rangi noszącej go osoby. Alba ma w założeniu symbolizować czystość i niewinność, co jest nawiązaniem do pierwszej szaty Chrystusa.
Kapłani i diakoni kościoła katolickiego są zobligowani do zakładania alby pod stułę i ornat lub dalmatykę. Kiedy nie mają na sobie stuły ani ornatu, wolno im założyć komżę, krótszą i nieco bardziej praktyczną szatę o analogicznej symbolice. Kapłani i alumni pod komżą noszą sutannę, zaś ministranci – sutanele. Tradycyjnym zwyczajem jest przepasywanie alby sznurem (łac. cingulum), co jest symbolem wstrzemięźliwości, jednakże tylko wtedy gdy szata jest wystarczająco luźna. Jeżeli natomiast alba jest zbyt luźna, aby w pełni zakryć cały strój pod spodem, podkłada się pod nią humerał, czyli lnianą chustę wyposażoną w długie sznury do obwiązywania się.
W kościele rzymskokatolickim alby mają jeszcze jedną funkcję: ubierają się w nie dzieci przystępujące po raz pierwszy do Komunii Świętej. Te alby nie podlegają takim samym obostrzeniom jak alby kapłańskie. Zwykle są dość bogato zdobione. Najczęściej stosuje się wzory i dekoracje w kolorze złotym oraz symbolikę nawiązującą do Sakramentu Eucharystii – np. naszywki przedstawiające opłatek itp. Często jednak stosuje się jednolity strój komunijny dla wszystkich dzieci z danego rocznika.
Alby kapłańskie są znacznie rzadziej wykorzystywane we wspólnotach protestanckich. Pastorzy kościołów ewangelickich zazwyczaj przewodniczą nabożeństwom ubrani w garnitur z krawatem. Specjalną czarną togę ubierają jedynie przy okazji udzielania sakramentu chrztu. W naszym kraju z alb korzysta się w Kościele Ewangelicko-Augsburskim oraz Ewangelicko-Metodystycznym, nie używa ich natomiast Kościół Ewangelicko-Reformowany.