Historia odkryć w dziedzinie chemii jest bardzo długa i fascynująca dla wszystkich, którzy choć trochę interesują się zjawiskami przyrodniczymi. Nawet dzieci potrafią bez zastanowienia się wymienić choć dwa nazwiska sławnych chemików i fizyków, którzy przyczynili się do rozwoju technicznego świata.
Zewsząd otaczają nas przedmioty wykonane z plastiku. Tworzywa sztuczne są jednak stosunkowo młodym wynalazkiem, który wszedł do powszechnego użytku zaledwie 100 lat temu. Jednym z nich jest polietylen, którego powstanie datuje się na rok 1989. Historia odkrycia tego związku, który dzisiaj jest wszechobecny (ten, kto ma panele w domu codziennie chodzi po piance polietylenowej, która izoluje panele od podłogi) nie jest spektakularna, ale z pewnością bardzo ciekawa. Polietylen po raz pierwszy został zsyntetyzowany przez Hansa von Pechmana, niemieckiego chemika. Uczony osiągnął to podgrzewając diazometan. W ten sposób powstała biała, woskowata substancja, która bardzo zaciekawiła wszystkich laborantów. Okazało się, że biały związek posiada dużo grup węglowodorowych CH2, dlatego uczeni postanowili nazwać ją na początku polimetanem. Zanim jednak z polietylenu zaczęto produkować folie, rury, narty, pianki polietylenowe, czy liny musiało minąć trochę czasu.
Pierwsza metoda produkcji na skalę przemysłową została odkryta dopiero w 1933 roku. W metodzie tej Eric Fawcett i Reginald Gibson wykorzystali bardzo wysokie ciśnienie (kilkaset atmosfer), którym zadziałali na specjalną mieszanką benzaldehydu i etenu. Po tym procesie powstała znana już biała, woskowata substancja, z której dzisiaj wytwarza się piankę polietylenową. To jednak był początek długich badań, podczas których usiłowano wynaleźć najlepsza metodę uzyskiwania polietylenu. Udało się to nieco później, w procesie zaczęto wykorzystywać działanie katalizatorów. W 1951 roku angielscy chemicy zastosowali tlenek chromu, dzięki któremu możliwa była synteza polietylenu w temperaturze 150 stopni i ciśnieniu 30 atmosfer. W 1953 roku niemiecki uczony Karl Ziegler wykorzystał do tego celu chlorki tytanu i związki aluminium, co jeszcze bardziej zmniejszyło wymagania procesu, bowiem wystarczyło 60 stopni i jedna atmosfera, aby powstał polietylen.
Współcześnie wykorzystuje się polietylen do produkcji przemysłowej. Pianka polietylenowa posiada bardzo duże zastosowanie w budownictwie. Wykorzystuje się ją m.in. do wyciszania ścian w budynkach, albo podkłada się ją pod panele podłogowe w mieszkaniach. Dzisiejszy proces produkcji jest najbardziej podobny do trzeciego sposobu, który został odkryty w 1976 roku. Trzeci typ syntezy wykorzystuje metaloceny (np. ferrocen). Dzięki temu wynaleziono bazy żywic etylenowych, ponieważ metaloceny okazały się być bardzo elastyczne w trakcie kopolimeryzacji alkenów z etylenem. Folia i pianka polietylenowa są dziś obecne w każdym domu, co jeszcze na początku XX wieku było czystą fikcją.